Da li je moguće zamisliti da Savezna pokrajina Bavarska u SR Njemačkoj usvoji prostorni plan po kome bi nova trasa autoputa išla direktno kroz jedan od prvih nacističkioh logora, Dahau. I, naravno, logor zbog autoputa treba srušiti.
Nije zamislivo naprosto zbog toga što je njemačko društvo, suočeno sa prošlošću koju mu je u naslijeđe ostavila Hitlerova mašinerija smrti, shvatilo da stratišta moraju biti pod zaštitom. Da opominju i podsjećaju na strahote koje su počinjene u ime njemačkog naroda.
Kako je onda zamislivo da se jedno od najstravičnijih stratišta nakon Drugog svjetskog rata u Evropi, kuća u Pionirskoj ulici u Višegradu, nađe na meti tamošnjih urbanista? Kuća koja je, u mahnitom pohodu protiv svega što je nesrpsko, planula u živu buktinju u kojoj je izgorjelo 59 lica od kojih je 17 djece starosti od 2 dana do 14. godina. Dogodilo se to 27. juna, uoči Vidovdana. One koji su pokušali pobjeći iz pakla dočekali su rafali Milana i Sredoja Lukića, koje je Tribunal u Hagu osudio na doživotnu robiju odnosno 27 godina zatvora.
Zamislivo, jer Udruženje porodica zarobljenih i poginulih boraca i civila RS-a traži kaznu za Čedomira Jovanovića, srbijanskog liberala, zbog toga što je tvrdio da je Republika Srpska stvorena na genocidu, a ćute o ovom nasilju nad drugim žrtvama. Jer nisu srpske. Zašto ćuti zvanična Banjaluka, nevladine organizacije iz Republike Srpske, mediji? Zašto ćuti Srpska pravoslavna crkva jer je taj stravični zločin počinjen uz Vidovdan? Zar je normalno zatirati stratiša ma čija bila? Zar je moralno i ljudski sa nekakvim rješenjima upadati u groblja i mijenjati sadržaj poruka na spomenicima?
Treba otvoreno problemu pogledati u oči i kazati: rat se nastavlja drugim sredstvima. Od poricanja zločina, preko slavljenja njihovih izvršilaca stigli smo do faze uklanjanja tragova o tom zločinu. I sve se to pokriva državnim pečatima- nekakvim urbanističkim planovima i rješenjima.
Kuća u Pionirskoj ulici, mora biti na savjesti svakog građanina ove države, u Republici Srpskoj posebno. Žrtve iz kuće u Pionirskoj ulici su u njenim temljima. I nije ona na udaru višegradskih urbanista. Ona je na udaru sumanutog nacionalizma i mračnjaštva, koje se, na našu zajednicku žalost, može pronaći na nekim banjalučkim adresama. I ne samo na tim. Ništa nas ne bi iznenadilo ako sutra neko objelodani da treba rušiti barake i hangare Omarske ili Trnopolja, jer je prostornim planom Republike Srpske utvrđeno da baš tom trasom treba da ide autoput Banjaluka – Doboj. Ili da neko betonira grotlo Kazana da bi se, zbog razvoja planinskog turizma, izgradila panoramska osmatračnica.
Sramno je što o ovome ćuti i zvanično Sarajevo i što ćute predstavnici međunarodne zajednice.
Najsramnije je što javnost ćuti!
Sinan Alić, predsjednik
Fondacije Istina Pravda Pomirenje